Dvel ég í draumahöll og dagana lofa
Gavöð, var að horfa á Djó milljóner.....
Ótrúlega krúttó
Fannst bara geðveikt skondið að mér tókst áðan að, veit ekki hvort ég roðnaði (því ég hafði yfir voða litlu að roðna) eða bara var heitt á einum fjórða af andlitinu. Annarri kinninni minni var samviskusamlega skipt til helminga þannig að annar helmingurinn var rjóður mjög en hinn nokkuð venjulegur.
Ég fór nú bara að flissa við að sjá mína eigin spegilmynd. Ég veit ég er skondin sko.
En er farin að horfa á úrslitaþátt sörvævors þáttsins sem ég tók upp í gær sko....
Ég var að komast að því að þátturinn Sörvævor er ánetjandi.
Í gær var ég heima gríðarlega lasin. Náði ég með naumindum að horfa á myndina 8 konur þrátt fyrir hve prýðileg skemmtun hún var.
Í dag var ég hressari og ætlaði að fara að læra. En sá að sjónvarpsþátturinn eftirlifandinn var í maraþonsýningu. Ég ákvað að endurskrifa þess vegna bara upp glósur (heilalaust verkefni, sem ég hef þó lengi ætlað að ljúka) og horfði á svona 6 þætti samfleytt. Þangað til þeir hættu. Þegar AÐEINS einn þáttur var eftir í úrslit. Sem er sýndur núna klukkan eitt. En ég sat í sófanum og ætlaði alltaf að standa upp, en það komu ekki einu sinni auglýsingahlé sem gáfu mér færi á að flýja. Ég bara varð alltaf að sjá hvernig næsti þáttur endaði. Hver yrði rekinn burt. Þannig að núna verð ég að taka upp endann. Svona fer skjár einn með mann og kannski veikindi sem gera manni kleift að hafa sig út í svona vitleysu. Og hugsa sér allt þetta gáfulega sem ég hefði getað gert..... Ohhhhh....
En þarf að fara... Stilla vídjótækið og annað...
Söngleikir eru alveg syngjandi skemmtilegir
Það er svo skemmtilegt þegar fólk brestur í söng upp úr þurru. Syngjandi, dansandi.
Ég var að ljúka við að horfa á West Side Story. Mig bara hreinlega langar til að dansa um heimilið syngjandi. Er nefnilega með lagið á heilanum: I feel pretty, I feel pretty and gaaaaaaay. Skondnir svona textar sem voru samdir áður en merking orðanna breyttist.
Var ég í afmæli í gær. Það sem minnisstæðast er var þegar afmælisbarnið tók sig til og fór að klippa einn afmælisgestanna (án nokkurrar hárklippireynslu). Var hár eins drengsins farið að slúta yfir augum meira en góðu hófi gengdi. Þannig að tekin voru fram skæri (reyndar alvöru klippiskæri) og svo var tekið til við að klippa. Síðan stóð helmingur afmælisgesta í kring og hló. Það var mjög fyndið. Grey drengurinn var farinn að sjá mjög eftir þessari ákvörðun. Því oftar en ekki heyrðist frá hárskeranum orð á við: úpps, æææ, aðeins of mikið, þetta er nú soldið skakkt.... Fólk var farið að hníga til jarðar vegna hláturskrampa. Á endanum var þessu þó lokið og klippingin var alls ekki svo slæm, fórnarlambinu til mikils léttis.
Ég held að gáfnafar manns hljóti að fara hnignandi eftir því sem líður á kvöldið.
Þegar ég kom heim af æfingu áðan ákvað ég af mikilli eljusemi (lesist: samviskubit) að ganga frá í eldhúsinu þar sem foreldrar mínir voru að heiman við að hlýða á sinfóníuhljómleika.
Tek ég til við að ganga frá og væri þetta ekki frásögum færandi ef ekki væri fyrir það hve afburða vitlaus ég er! Rek ég disk einn í vatnskönnuna, við það brotnar upp úr henni. Segi ég nokkur vel valin orð við könnuna (sem ykkur koma bara ekkert við! þetta var algjörlega á milli mín og könnunnar!) og ætla að henda henni. Í könnun var enn töluvert af vatni. Vegna þess hve góð ég er í því að draga rökréttar ályktanir komst ég að því að áður en ég gæti hent könnunni þá þyrfti ég að hella úr henni. Þannig að ég vatt mig í það og hellti úr könnunni. Í RUSLIÐ! Og fatta það ekki fyrr en ég er búin að TÆMA hana!
Vá, ég er svo vitlaus!!!
Þess vegna er ekki nein vitglóra í neinu því sem ég skrifa því það er næstum alltaf gert að kvöldi til. Og sönnunargögn sýna sterklega fram á að það er ekki minn besti tími ;)
Þegar ég gekk heim á leið eftir skóla, var ég að fara að ganga yfir gatnamótin Miklabraut-Langahlíð, tek ég þá eftir bíl sem staðsettur er á miðjum gatnamótunum og er stopp (í mjög stuttan tíma) og tekur þá að bakka! Háannatími og mikil umferð. Bílstjórinn hefur fattað rauða ljósið þegar hann var kominn eitthvað inn á gatnamótin (það var ekki komið grænt hinum megin) og snarstöðvað bifreið sína og bakkað. Þegar nær dró að bifreið þessari tók ég eftir því að var bílstjórinn aldraður, kominn nokkuð vel yfir sjötugt, þar sat hann inn í bílnum við hlið konu nokkurrar sem handapataði mikið og hreyfði varir sínar í sífellu. Ekki veit ég yfir hvoru hún var að fárast.
Finnst mér að þegar fólk nær sjötugu ætti það að fara í endurmat á aksturshæfileikum sínum. Þetta getur verið stórhættulegt lið.
Nú þurfa krakkar að fara í mat eftir tvö ár (sem er bara gott) því ungt fólk er í mestu slysavaldarnir. Til samræmis mér finnst ekkert órökrétt að þegar fólk nær ákveðnum aldri ætti að endurmeta ástand þeirra, upp á viðbragðsflýti, heyrn, sjón og aðra slíka smávægilega þætti sem hafa nú kannski soldið um að segja hve góður bílstjóri manneskjan getur verið.
Samkvæmt þessu ættu þá ungt fólk að vera með öruggustu bílstjórunum en svo er ekki, þá ekki vegna þessara áhættuvalda heldur bara ofmats á eigin hæfileikum. Alltaf soldið vitlaust þetta unga fólk.
En einmitt talandi um þetta vitlausa fólk, þá er þetta massavesen með hina annars ágætu sjálfrennireið heimilisins sem að ég meiddi í gær. Mun víst hafa skemmt felguna. Það ku heldur ekki vera gott.
Og sei sei nei.
En verð að fara til að misbjóða ekki eyrum mínum. Vegna þess að nú þegar bróðir minn kemst ekki í tölvuna þá hefur hann tekið upp á því að glamra hressilega á píanóið (hann er að læra á blokkflautu, maður yfirfærir þá hæfileika ekki í einum grænum á píanó). Og til þess að bjarga eyrum mínum frá varanlegum skemmdum er ég farin að gjöra eitthvað gríðarlega gáfulegt!
Miðvikudagur til myrkraverka
fokkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk
og ef ég er að blóta þá er útlitið slæmt!
ég verð gefin til ættleiðingar!
Aðdragandi þessa var að ég var í mesta sakleysi að keyra í tónskólann og tek beygju eina, á aðeins of miklum hraða en er sniðugt, og þá kemur í ljós að á þessum stað er GLERhált! Sem er ekki gott nei. Og rekst utan í kantinn, hjólkoppurinn flýgur eins og með sjálfstæðan vilja nokkra metra og ég hökti að tónskólanum. Endurheimti hjólkoppinn og dekkið er ekki sprungið og er alla vega fegin því. Þegar lagt er af stað heim á leið þá lætur bíllinn undarlega að stjórn. Hef heyrt að það ku ekki vera góðs viti.
Eins og von er fannst móður minni þetta uppátæki mitt vera glapræði hitt mesta og býst ég við því að vera gerð arflaus hið snarasta.
Móðir mín hafði einmitt rekist í vikunni á undan á kant (en hún var á undir 30 km hraða) á þessu sama dekki. Hafði með útsjónarsemi bifvélavirkjans verið hægt að laga þetta með reddingum án mikils kostnaðar. Nú hef ég farið með þann kost endanlega. Eyðilagt öll plön fjölskyldunnar. Að öllum líkindum munum við nú fara á hausinn, á barmi gjaldþrota mun ég þurfa að hætta í skóla til að geta einbeitt mér að eldspýtnasöluframa mínum. Ganga um götur bæjarins í gauðrifnum fötum syngjandi og reyna að pranga inn á fólk. Þó kannski að ég fari í kveikjarabransann? Ætli hann gefi meira af sér??
Ohhhhhh, sjiiiiittttt (blótsyrði númer tvö! þetta er orðið alvarlegt, ætli þetta sé komið upp í vana??)
Ég er með samviskubit á stærð við tvær fílahjarðir.
Þriðjudagur til þreytu
Með dyggri hjálp Líneyjar hef ég komist að því hvernig dagaorðtökin eiga að vera og get sofið vært héðan í frá. Eina vandamálið að mér finnst orðtökin ekkert skemmtileg. Hver vill hafa miðvikudaga moldardaga???
Þar af leiðandi ef ég held þessari vitleysu til streitu þá ætla ég bara að hafa þetta eins og ég vil sko!
(er halda einhverju til streitu til??? vantar íslensku aðstoð til að lækna efasemdir mínar um tilverurétt þessa orðtaks)
Þriðjudagar eru alltaf soldið þreyttir nefnilega því ef maður sest óvart niður á mánudagskvöldum til að horfa á síðasta þáttinn af Launráði, klárar að horfa á Frasier (sem tekið var upp því maður er aldrei heima sko), Scrubs og kemst síðan að því að það sé verið að endursýna the Practice og þarf síðan að taka sig til fyrir svefninn þá kemur það betur út svefnlega séð að hafa aldrei augum litið á svarta kassagreyið.
Ég er farin að halda að ég eigi við sjónvarpsvandamál að stríða.
Ég heiti Ásta og ég er sjónvarpssjúklingur.
Neihj, þetta er hóflegt sko! Þetta var mun verra áður. Nú stunda ég einungis heilsusamlegt sjónvarpsgláp.
Jæja, jæja. Ég get svosum viðurkennt það að hafa ekki dottið neitt í hug til að rita hér á þessa síðu, en var komin með fráhvarfseinkenni frá því ég skrifaði síðast.
Ég lofa, lofa, að bera aldrei slíka endemis vitleysu og þvælu á borð fyrir ykkur aftur!
Nei, þarna laug ég all svakalega!! Auðvitað er aldrei neitt nema vitleysa hér þannig að ekki fer ég að breyta um lífsviðhorf og tileinka mér eðlilega lífshætti og venjur???
Neibbs, það sem mig grunaði!
Ég er farin að lesa
Bless
Nú mun færslan með spurningamerkjunum hverfa! Tata! Galdramaður er ég.
Föstudagur til froðusnakks
Aðrir kandídatar til föstudags voru: fengsældar, fantasíu, felmturs, farnaðar eða flandurs.
En nóg um það. Ástæða þessarar mjög svo ágætu færslu er hve afburðaléleg í landafræði ég er.
Hefur þetta alloft háð mér. Þegar ég í fyllstu alvöru segist ekki alveg geta séð fyrir mér hvar asía er á landakortinu eða hvar ameríka kemur inn. Og svo að sjálfsögðu man ég fáar höfuðborgir, get aldrei sagt hvaða lönd liggja hvert upp að öðru og svo mætti lengi telja um fáfræði mína.
Eitt vissi ég ekki. Samkvæmt minni vitneskju er Effelturninn í París. Held að ég sé ekki að fara með fleipur núna. Annað sem ég er tiltölulega viss á er að París er í Frakklandi (ég veit! ég er greinilega ekki eins léleg í landafræði og af er látið!).
Ég var nefnilega að horfa á sjónvarpið áðan þar sem kom auglýsing um barilla-spagettí. Þar var ákaflega fagurt og hamingjusamt fólk að borða pasta (spagettí, votteeever) með bros á vör. Út um gluggann sýnist mér glitta í Effelturninn. Þá segir maðurinn; barilla dadddarada uppáhald Ítala. Og barilla dúdúdúdú getur unnið ferð til Ítalíu. Og enn glittir í Effelturninn.
Spurning mín er þessi: er þetta mín lélega landafræði þekking sem veldur því að ég er haldin þeirri meinvillu að turninn sé í París (landi frakka) eða bara mín ákaflega lélega sjón sem býr til turna þar sem þeir eru ekki?
Hei og þeim til fróðleiks sem hafa kvatt mig til að leita sérfræðiþekkingar á sviði augnlækninga þá er ég búin að panta tíma! Hver veit nema dagar þess að sitja fremst og píra augun séu liðnir!
Ég held samt enn í þá trú mína að ekkert sé að sjón minni. Þórarinn skrifar bara fjandsamlega smátt og augnverkir eru bara eðlilegir. Ég fór nefnilega til lækni hinna tveggja auga í fyrra og hún sendi mig bara út aftur og sagði að það væri ekkert að mér (reyndar minntist hún aðeins á sjónskekkju og einhverja smá nærsýni, en það var víst of lítið til að nefna). Þá ákvað ég að það væri í lagi með mig og hætti í alvörunni að verkja í augun. Þess vegna held ég að þetta sé bara ímyndun í mér núna líka. Hef svo gott ímyndunarafl nebbla!
Fimmtudagur til frægðar
Svoleiðis finnst mér að það ætta alla vega að vera, ég gæti orðið fræg fyrir að vera með tíu tær. Mér finnst það nokkuð merkilegt og bara vel að verki staðið hjá mér.
Af hverju er ég þá ekki fræg???
Hrmphh. Stórmóðguð.
Það er ekki eins og ALLIR séu með tíu tær, neinei, það eru bara þeir útvöldu sko. Það segir mamma mín að minnsta kosti. Og eins og allir vita hafa mæður manns alltaf rétt fyrir sér.
það væri reyndar frekar fyndið ef ég hefði sest niður sem krakki og spurt móður mína um hvar hæfileikar mínur lægju og hún hefði svarað: öhhmmm elskan mín þú ert með tíu tær, það eru ekki allir svo heppnir, bara þeir útvöldu.
Síðan mundi ég lifa mjög ánægð með þessa hæfileika og myndi tilgreina þá á hverri einustu starfsumsókn og yrði síðan alltaf hissa að fá ekki starfið enda svooo hæfileikarík.
Nei ég veit að ég yrði aldrei fræg fyrir að vera með tíu tær, það eru næstum allir. Ég er nú ekki ímyndunarveik eða haldin mikilmennskubrjálæði.
En ég er samt með tvö eyru. Ég er alveg hundrað prósent viss að það eru alllllls ekki allir með!
Frægðinni er ósanngjarnlega útdeilt. Jájá.
Þriðjudagar til þreytu?
Ég verð að viðurkenna að ég man ekki hvernig daga-orðtökin voru.
Það var mánudagur til mæðu, man það, laugardagur til lukku?
Reyndi að fletta þessu upp í uppflettiritinu Mergur málsins en eigi var þetta þar. Mun núna engjast í alla nótt yfir þessari óvissu.
Að muna þetta ekki hefur andlega bugað mig þannig að ég ætla að ganga til hvílu.
Og þá er ekki fleira í blogginu í kvöld
verið þið sæl
Minni síðan á að ef þið párið ekki neitt í röflkerfið, (sem var gríðarlegt tæknilegt afrek fyrir mig!) missi ég allt sjálfstraust, hætti að blogga, hætti í skóla, flyt til útlanda sest að í helli nokkrum og gerist einsetukona, þar sem ég verð með útprentaða hverja einustu bloggfærslu. Eyði síðan öllu mínu lífi í að finna út hvernig ég hefði getað gert bloggið skemmtilegra til að draga að lesendur (fyrir utan tímann sem fer í að veiða hin ýmsu villtu fjalladýr með berum höndum....)
Já, elskurnar mínar, ég vona að þið gerið ykkur grein fyrir hversu alvarlegar afleiðingar sinnuleysi ykkar getur haft!
Ég er ekki enn búin að taka niður jólaskrautið í herberginu mínu. Er að velta fyrir mér hvenær tímabært sé að leggja í það stórvirki. Það þarfnast andlegrar orku og maður verður að vera í toppformi til að ráða við það!
Mér er illt í hausnum. Það er vegna þess að ég skallaði tvívegis sjónvarpið í sumarbústaðnum, fruntalega vont. Ég beið bara eftir því að fá sjónvarpslaga kúlu á hausinn eins og í hinum áreiðanlegu teiknimyndum, sem hljóta að teljast til öruggra heimilda.
Ferðin byrjaði í rútu á leið til Hellu. Ég var búin að koma mér vel fyrir með geislaspilara, lesandi bók og með miðann í munninum (annars hefði ég örugglega týnt honum!), leit upp og þar stóð rútubílstjórinn, ég, gáfumennið sem ég er, fattaði strax að hann vildi miðann þannig að ég muldraði eitthvað með miðann enn í munninum og lét hann fá miðann (vonandi með öllu sleflausan..) síðan stóð bílstjórinn bara þarna og horfði á miðann. Ég hafði bara ætlað að halda áfram með lesturinn en ekki haggaðist maðurinn. Hann gat þó á endanum stunið því úr sér að þessi rútu færi bara til Hveragerðis-Selfossar. Þetta kom mér að sjálfsögðu í opna skjöldu, enda hafði ég hringt daginn áður og fengið að vita það hjá afgreiðslustúlkunni að rútan mín væri að fara núna en ekki 5 tímum seinna. Hann varð hálf hissa og talaði við mann og annan þar til hann komst að því að það hafði bara gleymst að láta hann vita að ferðaáætlun hafði breyst. Ég hélt þó bara áfram með lesturinn. Þegar á Selfoss kom vorum við bara tvö eftir í rútunni ég og hann Kristján sem skroppið hafði í ríkið á Selfossi og var nú með nokkrar kippur af bjór. Hann var á fertugsaldri kallinn og ræðinn mjög. En ég var að lesa svo skondinn kafla að grey kallinn fékk ekki góðan ferðafélaga í mér. Þó tókst honum á þessu tímabili að bjóða mér harðfisk, komast að því hvaðan ég ætti ættir mínar að rekja, hvaða ferðalagi ég væri á og ráðleggja mér hvernig bíl ég ætti að kaupa mér í framtíðinni (sem var einhver risastór jeppi að mig minnir).
Ætla að sjálfsögðu að fara að hans ráðum, og kaupa svoleiðis bíl ef ég hefði nokkra hugmynd um hvernig hann var....
Ferðin annars hin ágætasta. Hef ákveðið eftir hana að ég sé ekki lengur með rykmauraofnæmi. Og hef kannski aldrei verið? Ég hef haft nagandi efasemdir um mitt svokallaða ofnæmi eftir að könnun var gerð á 200 heimilum þar sem í ljós kom að á þeim fundust tveir rykmaurar, þar af annar fótalaus. Þannig að þegar ofnæmislyfin mín kláruðust um daginn ákvað ég að nenna ekki til ofnæmislæknis míns að endurnýja lyfseðilinn. Ég fór í ofnæmislyfja-afvötnun. U.þ.b. tveimur dögum eftir að hætt var að taka lyf fæ ég óstöðvandi kláðaköst, og gerist það í hvert skipti sem ég er lyfjalaus, oftast gefst ég bara upp eftir nokkra daga og endurnýja lyfseðilinn. Nennti því ekki núna og ákvað bara að prufa að halda þetta út lengur. Allt fyrir vísindin! Síðan fór ég núna í sumarbústað og hef ekki tekið ofnæmislyf í meira en viku. Þar svaf ég í sófa með sængur (án sængurvers), var þessi náttstaður rykmauraparadís hin mesta. Og engin ofnæmisviðbrögð. Þannig ég hef ákveðið að hætta algjörlega að trúa á rykmaura.
4 ára - hætti að trúa á páskakanínuna
5 ára - hætti að trúa á tannálfa
7 ára - hætti að trúa á jólasveina
19 ára - hætti að trúa á rykmaura
Þó eru niðurstöður þessarar vísindalegu tilraunar ekki óyggjandi, þar sem svo á að heita að rykmaurar haldi sig ekki nema þar sem fólk er og ekki hægt að endilega draga þá ályktun að alltaf sé fólk í sumarbústaðnum.
Held bara ótrauð áfram á vísindabrautinni og geri ofnæmis tilraunir á sjálfri mér!
Framhald síðar...
Vá, bróðir minn er búinn að tala við mig í 2 tíma. Hann hefur verið að segja mér allan tímann frá mynd sem nær yfir sjö blöð, á henni eru einhverjir eldkallar, hermenn, skólabörn, gollum var þarna heyrðist mér sem og hvirfilbyljakallar. Hann talaði fjálglega um vopn þeirra og ég veit ekki hvað. En í hvert skipti sem barnið fer að tala dett ég í einhvern trans og sé varir hans hreyfast og greini kannski sjötta hvert orð. Hann var einmitt að koma núna að segja mér frá moldvörpunum sem skjóta... og hér datt ég út.
Held reyndar að ég hafi náð að tölvunördast
Ég er búin að vera að reyna að vera tölvunörd... er að athuga hvort ég eigi möguleika á glæstum starfsframa á því sviði...
...kemur í ljós
Góðan morgun
Góðan dag
Gott kvöld
Góða nótt
Af hverju ekki gott hádegi?
Það á við mörg tilefni. T.d. alltaf þegar fólk heilsast í matsal, gæti jafnvel verið meiri kveðja en heilsa, eins og góða nóttin. Þegar maður stendur upp og segir verði þér að góðu gæti maður sagt gott hádegi.....
Gavöð, ég verð á hljómsveitaræfingum allt að þrisvar í viku fram að tónleikum. Það er sosum ekkert slæmt, fyrir utan að vera kannski klarinettstéttinni til háborinnar skammar! Er að hugsa um að fara að æfa mig fyrir æfingar. Hef reyndar reynt það... en þá fáum við alltaf ný lög! Mórall....
Ég er að fá nýtt munnstykki á klarinettið! Jei, og enginn skilur af hverju ég er glöð yfir því.... (ú, nema líklega Kristjana) en þá er skemmtilegra að spila og það kemur sko fallegri tónn....
Samdi alveg mergjað ljóð um daginn, bara alveg fagurfræðilega frábært!
Ég þarfnast meiri aga
áttatíuogátta rúsínur far´illa í maga
þá fær maður þó bumbu
nothæfa sem trumbu
Datt í hug að halda áfram að spinna með líkamsparta því þetta var nottla svo glimrandi flott!
Þegar taka skal til máls
er gott að hafa háls
Og til að heyra
er gott að hafa eyra
Slæmt er:
Þegar slef
kemur útum nef
Eða æla
niðrá hæla
Að klífa jökla
með bera ökkla
Að fá hár
í sitt sár
Ef þinn fingur
bara springur
hvað þá syngur
Þegar mær
ei hefur tær
Ef á nögl
koma högl
Að fá bauga
undir auga
Að hafa kálfa
einungis hálfa
Að hafa il
útí byl
Að hafa skæri
inní sínu læri
Þegar þitt hjarta
fer að kvarta
Að hafa loga
á olnboga
Fá makka
á sinn hnakka
jæja, kannski komið út í eitthvert rugl??? Þetta síðasta voru skýr skilaboð um hvað gæti gerst ef ég hætti þessu ekki brátt, þá gæti þetta endað á illan hátt, þá ætti ég bágt, og hvorki yrði dátt né kátt, en ég er þó sátt því nú er nátt...
....Geisp
og tími til að leggja ljóðlistina á náttborðið
góða nótt!
Kaldaljós áðan. Stopp. Fín. Bók betri. Stopp. Skóli morgun. Stopp. Pennaveski týnt. Stopp. Mikið afrek því pennaveski risastórt. Stopp. Bækur grafnar undir rusli. Stopp. Skólataska týnd. Stopp. Búin að finna stundatöflu! Stopp. Góða nótt. Stopp
Af hverju var ég ekki uppi þegar fólk sendi símskeyti? Mér finnst ég asskoti góð í því!
Stopp
Þegar setið var að snæðingi á gamlárskvöld heyrist í 8 ára bróður mínum sem kemur inn í borðstofu: pabbi nennirðu aðeins að koma. Endurtekið aftur og með aðeins meiri áherslu. Fer faðir minn fram og kemur þá í ljós að það er KVIKNAÐ í baðherberginu! Það logar eldur bæði í baðinu sjálfu og í gluggasyllunni og kertavax lekur í stríðum straumum ofan í baðkerið. Brátt fara líka þrír eða fjórir reykskynjarar að óma og faðir minn slekkur eldinn með vatnssulli. Ekki var þetta mjög alvarlegur eldur en merkilegt fannst mér hve rólega bróðir minn tók þessu, hann kom ekki hlaupandi inn öskrandi: það er kviknað í það er kviknað í, heldur lallar þetta bara sallarólegur án þess að minnast nokkuð á eldsvoða.
Minnti þetta mig á uppáhaldsbrandarann minn sem að ég lærði í sumarbúðum á Úlfljótsvatni þegar ég var um 9-10 ára að ég held. Hann var svo:
Einu sinni voru tveir menn. Annar var rosalega rólegur og ekkert kom honum úr jafnvægi. Hinn var mjög hysterískur og paranojaður og þurfti lítið til að koma honum úr jafnvægi. Eitt sinn var stressaði maðurinn að fara í bað. Hann dýfði tánni ofaní og var alveg, vatnið er of heitt, prófaði aftur en fannst það nú of kalt, eftir hálftíma eða svo hafði honum tekist að koma sér ofan í baðkarið og var að velta fyrir sér hvort óhætt væri að setja sjampó í hár sitt þegar að rólegi maðurinn kemur gangandi inn í herbergið með teskeið, dýfir henni ofan í baðkarið og gengur út. Fór þetta alveg með andlegt ástand stressaða mannsins sem: af hverju er hann að þessu? af hverju með teskeið? er eitthvað að vatninu? tilraunir geimvísindamanna? Stuttu síðar kemur rólegi maðurinn aftur, enn með teskeiðina og dýfir henni í annað sinnið ofan í baðið og gengur út. Ef að stressaði maðurinn varð hysterískur áðan þá þyrfti næstum að leggja hann inn á geðdeild eftir þessa uppákomu. Hann hafði sig þó í það að ákveða að spyrja manninn um gjörðir hans ef hann kæmi aftur. Ekki leið að löngu áður en hann birtist aftur með teskeiðina. Baðmaðurinn spyr: a-a-af hve-erju e-ertu eiginlega me-eð þessa te-eskeið í ba-aðinu mí-ínu?? Svarar rólegi maðurinn þá að bragði með syngjandi röddu: það er kviknað í eldhúsinu!
Það er komið alveg nýtt ár! Merkilegt
